VT Kromme Reintocht

Terwijl de regendruppels zachtjes op het raam tikten vielen de eitjes met een sissend geluid in de koekenpan. Een in het geel zwart gestoken gedaante kwam steunend de trap afgelopen. “eitje?” nee, was het antwoord, hoofdpijn was de oorzaak. 
De avond ervoor was wederom een te laat nummertje geworden...

Al snel waren deze twee voortrekkers in de auto, onderweg naar de mooiste locatie van Soest: de HMG. Wat gingen we vandaag doen in dit hondenweer? Kajaken. 

Aangekomen op in het hok werden we begroet door de altijd aanwezige rommel van anderen, muffe lucht en de verse koffie. 
Een verplicht ritueel aan het begin van de opkomst was het stevig kopje pleur drinken met z’n allen. Deze keer leefde ook de discussie of we echt wilden gaan. 
Omdat de voortrekkers een transparante organisatie is werd er besloten te gaan stemmen of we echt wilden gaan kajaken. Na enig gelobby van verschillende partijen en het uiten van alternatieven werd er democratisch besloten om op weg te gaan naar het pittoreske Wijk bij Duurstede. 

Na een tijdje planeren met de auto door dikke regenbanken waren we aangekomen bij de uithof, waar onze auto’s werden ingeruild voor een taxi. Iedereen verdeelde nog even snel verschillende versnaperingen in vuilniszakken en we konden op weg!

In de taxibus besloot een duo om het zekere voor het onzekere te nemen en zich volledig te hullen in vuilniszakken en een pilotenbril op te zetten. Dit om zich te beschermen tegen het aankomende slechte weer. Onderschrijvende denkt dat dit ook was om de weergoden gunstig te stemmen, iedereen kon er namelijk hartelijk om lachen. De vuilniszakkenbrigade was geboren!

Al snel waren we op weg. Iedereen had een eigen kajak, behalve Marina en Christian, zij vormden namelijk samen ‘team Zwangerschapsverlof’ en hun strategie was om de Kromme Rijn zigzaggend te tackelen. Terwijl iedereen lekker aan het plonsen was met de paddels kwam de realisatie aan dat 25 kilometer best ver is als je jezelf vooruit moet werken met een veredelde roeispaan. 

Na twee sluizen, veel pakjes drinken en meer appels dan goed is voor een voortrekker kwamen we aan bij het legendarische theehuis aan de Kromme Rijn. Wat later een pannenkoekenhuis bleek te zijn (en ze hadden geen bitterballen). Het had in totaal maar een keer geregend op de hele trip, verder hadden we heerlijk weer gehad. Alle vooroordelen over slecht weer bleken dus ongegrond en Piet Paulusma blijkt dus wederom een pathologisch leugenaar.

Na een heerlijk drankje gesponsord door de kas en de leden die nooit komen, gingen we op weg. De vele mensen op het terras hadden zich al zitten vergapen aan deze luidruchtige, verwilderd uitziende figuren. Daarom besloot Joost dat het tijd was voor een mooie truc. Jammer genoeg heeft niemand gefilmd hoe hij zichzelf in een kajak vanaf de wal het water in lanceerde, want het resultaat mocht er wezen. 

Nadat alle kajaken waren ontwatert (lees: die van Joost) waren we weer weg voor het laatste stukje door de zon peddelen. Aangekomen op het eindpunt was iedereen moe en voldaan, dus was het tijd voor een snelle hap bij een lokale fastfood keten in Bosch en Duin. 

Conclusie: het was een erg leuke opkomst, Christian gaat een Speedo kopen en we hebben met z’n allen weer veel gelachen. Tot slot: laat je niet misleiden door slechtweervoorspellingen! 

Adieu en tot ziens!

Ross